The quest for The White Lodge (7)
De grote appel. Het grote happen. Het is hier vandaag 4th of july. Benieuwd wat dat zal worden, behalve het spectaculaire vuurwerk vanavond.
De grote appel. Het grote happen. Het is hier vandaag 4th of july. Benieuwd wat dat zal worden, behalve het spectaculaire vuurwerk vanavond.
Hier in New York – de kers op de taart van deze trip – eindelijk de tijd en de rust gevonden om het even over vorige week te hebben.
Middden op Granville Street word ik aangesproken door een groen meisje. Of ik Greenpeace ken en of ik zin heb om aan te sluiten.
Voor de voorstelling van The Stepford Wives, een amusante thriller van Frank Oz die nog maar eens de superieure acteerkwaliteiten van Nicole Kidman bewijst, zie ik een trailer van Fahrenheit 9–11, de nieuwe Michael Moore.
En dan naar Shrek 2 in de AMC Movie Theatres. Opvallend is dat iedereen hier netjes zijn GSM uitschakelt in de bioscoop – in tegenstelling tot vele Vlaamse Filmverneukers – maar dat wil niet zeggen dat het een rustige vertoning was.
Hier in Seattle ga ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid The White Lodge niet vinden. Mooi is het hier zeker, maar een beetje intelligente White Lodge trekt zich niet terug in een urbane plek als deze.
Nog drie keer slapen en ik vertrek op de vleugels van Delta Airlines richting Seattle (de voorbereidingen voor deze trip zijn de oorzaak van de gebrekkige posts de laatste dagen).
Wat zou er het meest dringend geweest zijn, vroeg ik me af. Het telefoongesprek of het aflaten van de lichamelijke onderdruk?
Knopen doorhakken is een fundamenteel onderdeel van de menselijke conditie.
Ik maakte aanstalten om de L van mijn achterwerk te plukken en die voor haar neus te zwaaien, maar dat bleek al gauw niet nodig.
Filip Dewinter lag op zijn rug in het gras. Hij had een grasspriet tussen de tanden geklemd en genoot van de zonnestralen op zijn blanke huid.